Alweer heel lang geleden, toen ik nog een puber was van 15 jaar oud, zat ik op de HAVO te Amsterdam. Ik was lang en heel dun. Mijn ribben staken, net als mijn kippenborst dwars door mijn shirts heen. Het was een vervelende tijd met veel schelden en pesten — dingen die mij diep kwetste.
Een ommekeer kwam van de hand van een zeer opmerkzame en bekwame gymdocent. Hij bleef mij maar aansporen om te gaan basketballen. Maar omdat ik de bui van het douchen al zag hangen, bleef ik het avontuur uitstellen. Gaandeweg werden de aanhoudende vernederingen op school mij te veel en ik zocht een toevlucht. Ik keerde me uiteindelijk toch tot basketball.
Deze sport bleek echter nog veel meer dan alleen een toevlucht. Het werd een algehele en totale bevrijding!
Voorheen dé plek op de wereld — de wc waar ik ‘veilig’ in mijn eentje mijn lunch at — werd verruild voor het veld tussen de twee baskets. Het ging heel snel, de transformatie van ‘verschoppeling’ naar topsporter, spelend voor het Nederlands team, college basketball in Kentucky (Wesleyan) en vele kampioenschappen bij profclubs.
Deze glansrijke carrière, met een toefje slagroom in de vorm van een try-out in de NBA, was veel meer dan ik ooit had van durven dromen. Maar trainen en spelen binnen de lijnen betekende veiligheid en dus ging dat eigenlijk vanzelf, ik wist niet beter.
Na mijn lange, waar gebeurde, sportdroom werd ik abrupt wakker door de realiteit. Ik zag de wereld veranderen met kinderen en jongeren die door zaken als YouTube, games en Social Media, steeds minder bewogen, minder sporten en zelfs minder spraken met elkaar. Tel daar ook nog eens Corona jaren bij en je hebt een behoorlijk probleem.
Nog steeds wordt er veel gepest, is er veel onzekerheid, schaamte en verdriet. Maar toen ik hier de eerste keer mee werd geconfronteerd wist ik het gelijk: ik moet wat doen! Ik kon anderen niet laten gebeuren wat mij was overkomen. Ik wilde zoveel mogelijk helpen — maar dan wel georganiseerd, zodat ik zoveel mogelijk deelnemers kan bereiken én alles op mijn eigen manier kan doen. Laagdrempelig, met veel humor. Bewegen en samenwerken moest vooral een hoge fun factor hebben!
In 2006 richtte ik het bedrijf Ball-Contact Sportservice op. Alles waar ik voor stond en sta, draag ik sindsdien over via sporten. Vrijwel meteen begon ik de Pest Mij Maar tour, die nu al tijden erg succesvol draait in het gehele land.
Deze tour is de rode draad geworden van alles waar we voor staan, vandaar dat wij inmiddels varen onder de vlag Stichting Pest Mij Maar! — een naam die wij met trots dragen, hopelijk voor nog vele jaren in de toekomst.
M.v.g. Henk Pieterse
